Σου γράφω όπως θα θελα να μου είχαν γράψει στα δεκάξι. Το ξέρω πως βαριέσαι, βαριέσαι να σου λένε, τι και πως πρέπει να κάνεις. Βαριέσαι να σου λένε τι είναι σωστό και τι λάθος. Βαριέσαι να πρέπει να πηγαίνεις σχολείο και να διαβάζεις, να μαθαίνεις ένα σωρό αχρείαστα πράγματα και μάλιστα να σε εξετάζουν…

Είναι κάποιες μέρες ανάποδες. Το καταλαβαίνεις συνήθως από το πρωί. Δεν έχουν βέβαια το δράμα της καταστροφής που μας αναγκάζει να αναζητούμε επιτακτικά καταφύγιο και νόημα. Μοιάζουν με τις μέρες τις κανονικές, αλλά χωρίς τα μαλακά μαξιλαράκια των ασφαλών συμπερασμάτων. Στις ανάποδες μέρες, απλά ξυπνάς από την πολεμική σάλπιγγα της αμφιβολίας. Μικροατυχήματα, μικροβλάβες, η δυσκολία…

Όλα μερικές φορές μοιάζουν να βρίσκονται μια απόφαση μακριά. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα μικρό άλμα πίστης. Τα πράγματα δεν είναι πάντα προβλέψιμα, μπορεί να φαντάζουν και αδύνατα. Κάποιες φορές όμως δεν είναι αρκετό αυτό για να μας εμποδίσει. Πολλές αποφάσεις θα έχουν ευτυχή κατάληξη, άλλες θα γκρεμοτσακιστούν με πάταγο και κάποιες ίσως να…

“Αισθάνομαι σαν να αντικαταστάθηκα από εμένα”. Παράδοξη έκφραση, δεν είναι; Είναι κάτι που στην πραγματικότητα έχω ακούσει, όταν κάποιος θέλησε να μου περιγράψει το βίωμα της προσωπικής αλλαγής. Μου προξένησε πολύ μεγάλη εντύπωση αφενός γιατί με έβρισκε σύμφωνο και αφετέρου γιατί περιέγραψε με πολύ μεγάλη οικονομία κάτι που δε μπαίνει πολύ εύκολα σε λέξεις. Το…

Η νόνα μου ήταν μοδίστρα. Όταν ήμουν παιδί μπορούσα επί ώρες να τη βλέπω να δουλεύει στη παλιά ποδοκίνητη ραπτομηχανή της. Δίπλα στο παράθυρο, έφεγγαν τα ολόλευκα μαλλιά της, και εγώ παρατηρούσα τη καμπουριασμένη Κλωθώ, με επιμονή και μια σοφία που οπωσδήποτε δε καταλάβαινα, να μετατρέπει τα κουρέλια της σε ρούχα. Φούστες κυρίως, φυσικά! Μυστήριες…