-
Πλάσματα από το μέλλον
Οι αναμνήσεις είναι πλάσματα από το μέλλον. Μια Κυριακή πρωί, απρόσκλητες μας χτυπάμε το κουδούνι, επιμένοντας να τις ξεναγήσουμε στο ψυχικό μας σπίτι. Και τότε ανακαλύπτουμε δωμάτια που δε ξέραμε ότι υπήρχαν. Σκοτεινά υπόγεια, μαγικά πατάρια, σκονισμένα έγγραφα από παλιά χρέη. Ακόμη και μπαλκόνια με θέα στο απέραντο. Ένα νοσοκομείο που σιωπά δίπλα στη κουζίνα…
-
Γράμμα σε έναν έφηβο που βαριέται…
Σου γράφω όπως θα θελα να μου είχαν γράψει στα δεκάξι. Το ξέρω πως βαριέσαι, βαριέσαι να σου λένε, τι και πως πρέπει να κάνεις. Βαριέσαι να σου λένε τι είναι σωστό και τι λάθος. Βαριέσαι να πρέπει να πηγαίνεις σχολείο και να διαβάζεις, να μαθαίνεις ένα σωρό αχρείαστα πράγματα και μάλιστα να σε εξετάζουν…
-
Καλοκαίρι
“Στην καρδιά του χειμώνα, ανακάλυπτα επιτέλους πως φύλαγα μέσα μου ένα αήττητο καλοκαίρι” Α. Καμυ, Το Καλοκαίρι Οι παιδικές αναμνήσεις, είναι αλήθεια, μερικές φορές μπορεί να μας φανούν βαρετές. Όχι επειδή δε μας ενδιαφέρει το πρόσωπο που μας τις διηγείται. Ίσως, πολύ απλά, οι δικές μας αναμνήσεις σαν να είναι μικρά παιδιά, να απαιτούν…
-
Το “νεκρό” παιδί
[Εις παιδάκι νεογέννητο… ΟΠΟΥ ΑΠΕΘΑΝΕ ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΤΟΥ ] Ήλθε δω κάτου αφ’ τσ’ ουρανούς να δείξει το κοράσι πόσο είν’ πιτήδειος ο Θεός και τί μπορεί να πλάσει. Μα σα δεν ήβρε τ’ ορφανό καρδιά να το αγαπήσει, άπλωσε πάλι τα φτερά στα ουράνια να γυρίσει. Διονύσιος Σολωμός Βρίσκω αρκετά…