Κλινική ομαδική εποπτεία από τους Ψυχολόγους και  συγγραφείς του βιβλίου “Σύμβολα του Εαυτού – Εικόνες της Ζωής“, Νίκο Ρούσσο και Θοδωρή Δρούλια. Η ανάπτυξη της ιδέας για την  χρήση της εικόνας στην κλινική δουλειά με τους πελάτες μας, υπήρξε ο βασικός ρυθμός που το βιβλίο μας κινούνταν. Θεωρούμε πως οι εικόνες είναι το μοναδικό πεδίο…

Που πήγε το βουητό της πόλης; Το γδάρσιμο των αυτοκινήτων στο οδόστρωμα που διακόπτεται από τις κόρνες της προειδοποίησης. Το μονότονο μελίσσι του συνωστισμού που γονιμοποιείται από τα χαχανητά της ελευθερίας. Τα τρυπάνια της ανάπτυξης και οι μουσικές της ανάπαυσης; Που πήγαν όλα αυτά; Σαν να αποκοιμήθηκε η πόλη, προσποιούμενη ένα πρόωρο καλοκαίρι. Και το…

Γιατί οι άνθρωποι στις στιγμές μιας μεγάλης κοινωνικής αναστάτωσης αποθησαυρίζουν κωλόχαρτα; Πρωτόγνωρα απενοχοποιημένοι για την απληστία τους! Ποιος να είναι ο λόγος που πολυσυσκευασίες του συγκεκριμένου προϊόντος, στοιβάζονται στα καρότσια, με το ταλέντο του δεξιοτέχνη παίχτη Tetris; Αγανακτούμε βλέποντας σκηνές στη τηλεόραση όπου συνάνθρωποι μας, σαν ανενδοίαστες ακρίδες  ορμούν στα ράφια των σουπερμάρκετ. Μας τρομάζει η σιγουριά…

Μια συνέντευξη για τον Εαυτό, την Αυτογνωσία και το Παιχνίδι με αφορμή το βιβλίο Σύμβολα του Εαυτού- Εικόνες της Ζωής Η λέξη “σύμβολο” προέρχεται από το ρήμα συμβάλλω (συν + βάλλω). Εννοεί ότι ενώνει δύο πλευρές, δύο κόσμους… το ορατό με το αόρατο, τον φυσικό με τον μεταφυσικό κόσμο. Τα σύμβολα κρύβουν μέσα τους μια…

Σύμβολα του Εαυτού – Εικόνες της Ζωής Πράγματι δεν είναι εύκολο να προσεγγίσεις την αυτογνωσία και να την κάνεις βίωμα. Αυτό συμβαίνει γιατί η αυτογνωσία ορίζεται συνήθως ως κάτι θεωρητικό και ασαφές και πολλές φορές μένει στην ανακάλυψη μιας εκδοχής της ιστορίας μας που την επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά, ζητώντας απεγνωσμένα παρηγοριά. Δεν είναι εύκολο…

Ένα Βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άπαρσις Το βιβλίο «Σύμβολα του Εαυτού- Εικόνες της Ζωής», αποτελείται από 210 σελίδες γεμάτες λέξεις- όπως συνηθίζεται με τα βιβλία- και 52 κάρτες με εικόνες, όπου κάθε μία είναι χίλιες ή και παραπάνω λέξεις- όπως λέει και το ρητό. Και όλες αυτές οι λέξεις αραδιάζονται στο οπτικό μας…

Κάποτε ένας άνδρας 30 χρονών, περιέγραψε μέσα σε μια ψυχοθεραπευτική συνεδρία το ακόλουθο όνειρο: «Είμαι με μια παρέα αντρών στη πλατεία. Από μακριά βλέπω ένα παιδί, περίπου 14-15 χρονών που μου φαίνεται κακάσχημο και καθυστερημένο(ας είμαστε επιεικείς με την σκληρή γλώσσα του ονείρου, άλλωστε τα όνειρα συνήθως δεν ακολουθούν τη συμβατική ηθική μας). Περπατάει με…

Σαν γκριζογάλανο μπαρούτι πάνω από τα σεντόνια ενός συζυγικού καβγά. Η πολεμική τρομπέτα των αναστεναγμών που προφητεύουν τη μάχη. Τα ρυθμικά, δυσοίωνα τύμπανα μιας επερχόμενης σφαγής που ακούς στην απάντηση της ερώτησης «Τι έχεις;», -«ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ». Η γκρίνια είναι ο φόβος και τρόμος των γονιών, ο ξεροκέφαλος εχθρός της αισιοδοξίας, ο συνεπιβάτης μας για τη δουλειά…