Κλείνεις τα μάτια σου και συγκεντρώνεσαι… Ένα τρυφερό μειδίαμα, ένα «γλυκό» χαμόγελο σκάει στα άκρα των χειλιών σου. Ζεστασιά τυλίγει την καρδιά σου κι εκείνη ακριβώς είναι η στιγμή που χωρίς να το καταλαβαίνεις εκπέμπεις αυτό το αδιόρατο φως. Ανοίγεις τα μάτια σου, κι εκείνα λάμπουν, καθρεφτίζοντας ολοκάθαρα αυτή την τόσο πολύτιμη διεργασία που συμβαίνει στην ψυχή σου. Είναι η στιγμή σου, αυτή που σηματοδοτεί την αλλαγή, κι είναι εκεί που νιώθεις πως βρίσκεσαι στο κατώφλι μιας άλλης εποχής, νέας, αλλιώτικης, ελπιδοφόρας.
Όπως λέει και ο Rogers, την στιγμή που αποδέχεσαι τον εαυτό σου, τότε αρχίζεις ν αλλάζεις. Κι είναι εκείνη η στιγμή μοναδική. Η Αγάπη που τόσο καιρό καρτερούσες είναι τώρα παρούσα, ξαφνικά ζει τόσο αρμονικά μέσα σε εσένα, στον τρόπο που αλληλεπιδράς με τους άλλους, στις εμπειρίες σου και ταυτόχρονα στον κόσμο όλο. Είναι μια στιγμή δυνατής εμπειρίας που αφού την βίωσες δεν μπορείς να την ξεχάσεις. Και συνειδητοποιείς πως χωρίς αυτή δεν μπορείς να ζήσεις και αναρωτιέσαι… Πώς ζούσες τόσο καιρό; Η αλήθεια είναι βέβαια πως ξεθωριάζει αν δεν την φροντίσεις. Σαν παλιά καταχωνιασμένη γκραβούρα που αν όμως φυσήξεις δυνατά τη σκόνη, τα χρώματα αρχίζουν να εμφανίζονται.
Και γιατί να το ρισκάρεις; Αφού δεν θες να λησμονήσεις γιατί να το αφήσεις στη τύχη του; Είναι τόσο απλό… Κάθε μέρα για λίγα λεπτά χαλάρωσε και άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο να σκεφτεί εκείνο το άτομο που σ’ αγαπά, σε νοιάζεται και σε φροντίζει κι επέτρεψε του να σε γιατρέψει.
Χθες, έκατσες δίπλα μου, μου είπες πως διαφωνείς μαζί μου, αλλά δεν φώναζες. Με κοιτάς στα μάτια και μου εξηγείς. Δεν θέλεις να με κρίνεις, δε θέλεις να με απομακρύνεις, θέλεις μόνο να με κρατήσεις κοντά σου. Μπορεί να έκανα λάθος αλλά εσύ ήσουν εκεί να μ αγκαλιάσεις με σκοπό να το διορθώσουμε μαζί. Πόση γαλήνη μπορεί τελικά να περικλείει μια στιγμή; Το τίμημα της σχέσης είναι η απομάκρυνση από την ελευθερία. Όμως έχει πια νόημα αν την χάσεις; Μήπως τελικά αυτή η δέσμευση είναι η ελευθερία; Μήπως το ειλικρινές και αυθεντικό μοίρασμα της αλήθειας σου με τον άλλον σε καθιστά παντοτινά ελεύθερο; Κι ίσως τότε είσαι έτοιμος να προχωρήσεις σε ένα επόμενο στάδιο ζωής. Να προχωρήσεις από τη νεότητά σου στην μέση ηλικία με επιτυχία. Γιατί καταφέρνεις να επιλύεις την αέναη σύγκρουση με το κοινωνικό γίγνεσθαι. Στέφεις με απόλυτη επιτυχία τον όρο του «σχετίζεσθε» και καταφέρνεις να βρεις το νόημα και την ταυτότητα σου. Όχι μέσα από τον άλλον αλλά από την ολοκληρωτική αποδοχή του εαυτού σου και της αλήθειας σου. Την κατάσταση σου αυτή την καθιστά ακλόνητη και καίρια η παραδοχή και η αποκάλυψη του εαυτού σου στον άλλον.
Άλλωστε όπως είπε και ο ψυχολόγος James William, « Η βαθύτερη αρχή στην ανθρώπινη φύση, είναι ο πόθος να μ’ εκτιμούν». Κι όταν τελικά οι άλλοι μας εκτιμήσουν πραγματικά; Θα έχει γίνει γιατί εμείς εκτιμήσαμε κι αγαπήσαμε τον εαυτό μας, κάνοντας, κατά κάποιο τρόπο, βίωμα, την κατεύθυνση προς την ιδανική τελειότητα.
Βιβλιογραφία
Μαλικιώση–Λοΐζου, Μ. (2017). «Συμβουλευτική Ψυχολογία». Αθήνα: Πεδίο.
Αdler,A.(1974). « Το νόημα της ζωής». Αθήνα: Επίκουρος.
Μαίρη Παναγοπούλου- Οργανωσιακός Ψυχολόγος
Ψυχολογία της Εργασίας (Μεταπτυχιακή εκπαίδευση – University of East London)
Διοικητική των Επιχειρήσεων με Διεθνή Προσανατολισμό (Μεταπτυχιακή Εκπαίδευση – Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Εκπαιδευόμενη στη Συνθετική Συμβουλευτική Ενηλίκων (Ψυχολογικό Κέντρο Χανίων)
Εκπαιδευόμενη στην Θετική Ψυχολογία (Ελληνική Εταιρεία Θετικής Ψυχολογίας)
Μέλος του συνδέσμου Διοίκησης Ανθρώπινου Δυναμικού Ελλάδος